Afgelopen jaar was er veel aandacht voor de nieuwe Corporate Governance Code. De Code kent veel bepalingen die het handelen van bestuurders en commissarissen normeren. Dit artikel behandelt de vraag of bestuurders en commissarissen op dit moment vaak aansprakelijk worden gesteld vanwege schending van de Corporate Governance Code, en of zij in dat geval in rechte wat te vrezen hebben.

Een bij de Tweede Kamer ingediend wetsvoorstel (34608) beoogt het mogelijk te maken om een collectieve schadevergoedingsactie in te stellen. In deze bijdrage wordt betoogd dat – met inachtneming van het abstracte karakter van het partijdebat in een collectieve actie – het begroten van deze schadevergoeding wel zeer nauwgezet dient te gebeuren.

Aan de hand van twee arresten van de Hoge Raad wordt stilgestaan bij de zorgplicht die op een beroepsbeoefenaar bij het opstellen van een rapport voor een cliënt jegens derden kan rusten en de manier waarop de beroepsbeoefenaar met die zorgplicht kan omgaan.

Verzekeraars krijgen steeds meer te maken met fraude door een benadeelde met letselschade. Kan de verzekeraar in zo’n geval onderzoek naar de benadeelde verrichten? Zo ja, wat is dan de aard van dit onderzoek en hoe ver mag dit onderzoek gaan? En wat te doen als de fraude is vastgesteld? Deze bijdrage beschrijft de (on)mogelijkheden.

In deze bijdrage wordt ingegaan op het vereiste van wetenschap van benadeling uit art. 42 Fw en de invulling die de Hoge Raad aan dit vereiste heeft gegeven in het arrest ABN AMRO/Van Dooren q.q. III. De auteur bespreekt twee bezwaren die in de literatuur zijn geuit naar aanleiding van dit arrest, en onderzoekt in hoeverre die terecht zijn.

Onderzocht wordt of een Nederlandse leninggever een valutarisico loopt als hij uitzettingen heeft in euro’s in een ander Euroland en dat Euroland op enig moment de Eurozone verlaat en een nieuwe valuta invoert ter vervanging van de euro. Bepalend is daarbij welke valuta uiteindelijk als de contractvaluta moet worden aangemerkt.

Sinds het arrest ING/Bera kan gerechtvaardigde schijn van vertegenwoordigingsbevoegdheid ook worden gebaseerd op omstandigheden die voor risico van de pseudovertegenwoordigde komen. In dit artikel tracht de auteur mede aan de hand van een drietal recente arresten en de algemene grondslagen voor risicotoerekening een aanzet te geven voor een verdere invulling van dit risicobeginsel.

Dit artikel behandelt de verschillen tussen diverse voor de financieringspraktijk relevante persoonlijke zekerheidsrechten. Vanuit het perspectief van de financier zijn deze verschillen niet zo wezenlijk als soms wordt verondersteld. Daarnaast komen de rechtsgevolgen bij uitwinning van persoonlijke zekerheidsrechten aan bod, de zorgplicht van de bank bij deze uitwinning, en worden tips gegeven om regres en subrogatie te voorkomen.

Niettegenstaande een andere conclusie van de A-G houdt de Hoge Raad vast aan zijn eigen rechtspraak inzake de start van de korte verjaringstermijn van art. 3:310 BW. Daarmee is een juiste balans gevonden tussen de beide rationes van de verjaringsregeling, de rechtszekerheid en de billijkheid.

In dit artikel brengt de auteur de recente ontwikkelingen op de Amerikaanse kunstmarkt wat betreft aansprakelijkheid van kunstexperts in kaart. Na een beschouwing van het Nederlandse aansprakelijkheidsrecht wordt bezien of in Nederland een soortgelijk probleem als in de Verenigde Staten, waar kunstexperts aansprakelijkheid vrezen, kan worden verwacht.

Het aloude adagium in pari delicto wordt in de jurisprudentie maar zelden in expliciete bewoordingen gebruikt. Het heeft in Nederland echter wel degelijk betekenis. Onbetamelijk gedrag van de benadeelde zou zelfs vaker reeds bij de vestiging van aansprakelijkheid in beeld moeten komen, en niet pas bij de omvang van aansprakelijkheid.

De verzekeringnemer/verzekerde heeft bij het aangaan van de verzekering, tijdens de looptijd van de verzekering en bij het intreden van schade verschillende verplichtingen. Het niet voldoen aan die verplichtingen is ongewenst en biedt de verzekeraar vaak mogelijkheden daaraan consequenties te verbinden.

Dit artikel onderzoekt wanneer de curator persoonlijk aansprakelijk is jegens de schuldeiser aan wie vorderingen zijn verpand. Eerst wordt de toetsingsmaatstaf geanalyseerd. Daarna wordt ingezoomd op de situaties van actieve inning, betwisting van het pandrecht, opvordering van de afgezonderde incasso-opbrengst, weigering van informatie en termijnstelling ex art. 58 Fw.

Er zijn allerlei maatregelen in (bijvoorbeeld) de wet en de polisvoorwaarden opgenomen tegen ‘ongewenst’ gedrag van verzekerden. De auteurs bespreken de manieren om ‘ongewenst’ gedrag van verzekeraars – bijvoorbeeld onzorgvuldig of onnauwkeurig onderzoek naar de schade – te voorkomen en te sanctioneren.

De Hoge Raad slaat nieuwe piketpalen. In het geval van externe bestuurdersaansprakelijkheid van de rechtspersoon-bestuurder is de indirecte bestuurder hoofdelijk aansprakelijk via art. 2:11 BW. Een persoonlijk ernstig verwijt van de indirecte bestuurder is daarvoor niet nodig. De indirecte bestuurder kan zich wel beroepen op een disculpatiegrond, waarvoor hij de stelplicht en bewijslast draagt.

In het arrest Staelen/Ombudsman heeft het Hof van Justitie geoordeeld over de aansprakelijkheid van de Europese Ombudsman. Het arrest is interessant vanwege de overwegingen over het vereiste van de voldoende gekwalificeerde schending. Dit heeft ook betekenis voor de situatie waarin de Nederlandse overheid in strijd handelt met het Unierecht.

Hoofdelijkheid kan het bereiken van een schikking met een finaal karakter voor een individuele (hoofdelijke) schuldenaar compliceren, specifiek in geval van zogenoemde massaschadeclaims. Een individuele schikking met een schuldeiser raakt regresvorderingen van de overige hoofdelijke schuldenaren op de schikkende schuldenaar in beginsel niet. De auteurs beschrijven hoe een schikkende schuldenaar ook finaliteit in deze regresverhouding kan trachten te bevorderen en zij geven diverse wenken in dit verband die in de praktijk mogelijk van pas komen.

De Rechtbank Noord-Nederland maakt in haar vonnis van 1 maart 2017 een uitzondering op het uitgangspunt dat voor toekenning van immateriële schade bij ‘zuivere’ persoonsaantastingen sprake dient te zijn van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld. De benadeelden van de Groningse gaswinning kunnen derhalve voor vergoeding van immateriële schade in aanmerking komen zonder dat sprake is van geestelijk letsel.